“ความรัก ความใคร่ และกรรมเก่าที่ผูกพันกันข้ามภพชาติ” —
แม่เบี้ย (2015) คือการตีความใหม่ของวรรณกรรมอมตะโดย วาณิช จรุงกิจอนันต์
ผ่านมุมมองของผู้กำกับ หม่อมน้อย (ม.ล.พันธุ์เทวนพ เทวกุล)
ที่มอบทั้งความงามทางภาพ ความเข้มข้นทางอารมณ์ และความลึกลับทางจิตวิญญาณในเวลาเดียวกัน.
ข้อมูลเบื้องต้น
- ชื่อไทย: แม่เบี้ย
- ชื่ออังกฤษ: Maebia
- ผู้กำกับ: ม.ล.พันธุ์เทวนพ เทวกุล
- อิงจากวรรณกรรม: “แม่เบี้ย” โดย วาณิช จรุงกิจอนันต์
- นำแสดงโดย: ชาคริต แย้มนาม, ใหม่ ดาวิกา โฮร์เน่, วิลลี่ แมคอินทอช, อุ๋ม อาภาศิริ
- แนวภาพยนตร์: ดราม่า / ลึกลับ / แฟนตาซี
- ปีที่ฉาย: 2015
- ประเทศ: ไทย
- คะแนน IMDb: 5.2 / 10 (ดูที่ IMDb)
เรื่องย่อ (ไม่สปอยล์หนัก)
เรื่องราวของ ชนะชล (ชาคริต แย้มนาม) ชายหนุ่มนักธุรกิจที่แต่งงานแล้ว
แต่กลับถูกดึงดูดเข้าสู่เสน่ห์ของ เมขลา (ใหม่ ดาวิกา) เจ้าของเรือนไทยโบราณริมแม่น้ำ
เรือนหลังนั้นมี “งู” เป็นผู้เฝ้าและมีวิญญาณบางอย่างที่ผูกพันกับเมขลาอย่างลึกลับ
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงไม่ใช่เพียงเรื่องของความรักต้องห้าม แต่คือการชำระกรรมที่สืบเนื่องจากอดีตชาติ.
สปอยล์เนื้อเรื่องแบบละเอียด
ชนะชลเดินทางมาทำธุรกิจและพบเมขลาโดยบังเอิญ ทั้งคู่เกิดความรู้สึกผูกพันอย่างประหลาด
เมขลามีชีวิตสงบในเรือนไทยเก่า ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศขลังและเงาของ “งูใหญ่” ซึ่งเธอเชื่อว่าเป็นผู้คุ้มครองบ้าน
แม้รู้ว่าชนะชลมีครอบครัวแล้ว แต่ทั้งคู่ไม่อาจหักห้ามใจ จนเกิดเป็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่นำไปสู่ความพินาศ.
ไม่นานนัก ชนะชลเริ่มมีอาการฝันร้าย เห็นภาพของงูและหญิงโบราณอยู่ในความฝัน
ขณะที่เมขลาเริ่มเผยให้เห็นความเชื่อมโยงระหว่างเธอกับ “วิญญาณงู” ที่อาจเป็นกรรมเก่าร่วมกัน
ทุกครั้งที่ความรักของทั้งคู่รุกล้ำเส้นศีลธรรม วิญญาณนั้นจะปรากฏเพื่อเตือนและลงโทษ.
ตอนจบของเรื่อง เมขลาต้องเผชิญชะตากรรมซ้ำรอยเดิม — ความรักที่ไม่อาจสมหวัง
ขณะที่ชนะชลสูญเสียทุกอย่างและตระหนักว่าความหลงอาจเป็น “พันธนาการ” ที่มัดใจมนุษย์ไว้ในวัฏสงสาร
ภาพสุดท้ายของงูเลื้อยหายไปในแม่น้ำเปรียบเสมือน “วงจรกรรม” ที่ยังคงเวียนว่ายไม่สิ้นสุด.
บทวิจารณ์
จุดแข็ง:
- ภาพยนตร์ถ่ายทอดความงดงามของเรือนไทยและบรรยากาศเหนือจริงได้อย่างประณีต
ใช้แสง เงา และเสียงธรรมชาติสร้างความรู้สึกขลังและเย้ายวน - การแสดงของ ใหม่ ดาวิกา มีทั้งความอ่อนโยนและความลึกลับ ทำให้ “เมขลา” เป็นตัวละครหญิงที่ทั้งงามและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน
- บทพูดของหม่อมน้อยยังคงความเป็นกวีและปรัชญา สื่อแนวคิดเรื่อง “รักแท้กับกรรมเก่า” ได้อย่างงดงาม
- ฉากและดนตรีไทยประยุกต์ช่วยสร้างอารมณ์ลึกลับได้อย่างดีเยี่ยม
จุดอ่อน:
- จังหวะของเรื่องค่อนข้างเนิบช้า เน้นอารมณ์และสัญลักษณ์มากกว่าการเล่าเรื่อง
- บางฉากอาจดูเกินจริงสำหรับผู้ชมทั่วไป โดยเฉพาะในส่วนที่ใช้สัญลักษณ์แทน “ตัณหาและกรรม”
โดยรวม แม่เบี้ย (2015) คือภาพยนตร์ที่เต็มไปด้วยความงดงามและความลึกลับ
เป็นการตีความวรรณกรรมไทยคลาสสิกให้ร่วมสมัย โดยไม่ทิ้งแก่นแท้ของความรัก ความหลง และกรรมเวร
เหมาะสำหรับผู้ชมที่ชอบหนังเชิงศิลป์ ดราม่าลึก และชอบตีความเชิงจิตวิญญาณ.
ตัวอย่างภาพยนตร์จาก YouTube
สรุป
แม่เบี้ย ไม่ได้เป็นเพียงหนังรักหรือหนังลึกลับ แต่เป็น “ภาพสะท้อนของกรรมและความหลงในใจมนุษย์”
หนังใช้ความงามทางภาพและเสียงเล่าเรื่องบาปบุญอย่างละเมียดละไม และคงเสน่ห์แบบหม่อมน้อยอย่างครบถ้วน
มันคือการตั้งคำถามว่า — ความรักที่แท้จริงอยู่เหนือความปรารถนาหรือเป็นเพียงภาพลวงของกรรมในอดีต?
